r74

سل سل سییی، لا سل لااا، فا سل لااا، فا لّا سل

سل لا دووو، سیل سُلف لاا، فا سل لاا، فا لّا سل

نوایی، نوایی...

 

بشنوید :)

 

هیچ وقت نفهمیدم سلیقه موسیقی آدم ها رو دقیقا چی تعیین می‌کنه. چی شده که تنها آدم هم سن و سال خودم که اطرافم می‌شناسم و اندازه خودم موسیقی سنتی ایران رو درک می‌کنه و حال می‌کنه باهاش، پرنیانه؟ و هیچ کس دیگه ای نه! و مثلا همین آوازه که لینکشو گذاشتم.. یه آدم می‌تونه پوکرفیس ترین نگاهش کنه و بگه این چه شر و وریه. می‌تونه هم بیاد بشینه اینو ببینه و غرق شه تو حس ها و فکراش.

قطعا این که ما سازشو یاد گرفتیم یا از بچگی تو خونه می‌شنیدیم بی‌تاثیر نبوده. ولی بازم برام سواله. چی می‌شه اصن که ما از یه ریتمی خوشمون میاد؟ و چی می‌شه که همون ریتم رو با صدای یه منبع دیگه بیشتر خوشمون میاد؟ همه ش به عادتِ گوشه؟ خیلی مسخره س اون وقت. یه صدایی که می‌تونه روحتو در هم بپیچه بازم از یه جای رندم اومده! و خب تعمیمش به کل زندگی #LifeIsBiggerThanYou

حالا مگه مهمه اصن؟ مهم اینه که ما باهاش حال می‌کنیم. من سلیقه موسیقیم به طرز عجیبی پراکنده س. ولی اون سبکی که می‌تونه وقتایی که از زندگی بریدم و غم و غصه دارم، روحمو بپیچونه تو هم، سنتیه. صدای تار در وهله اول. خیلی اصیل عه. بازم باید تلاشم برای توصیف رو رها کنم چون تهش اونی که می‌خوام رو نمی‌رسونه.