از ماست که در ما فرو رفته

یه معلم ادبیات داریم، هر وقت اومدم اینجا ازش بنویسم احساس ناکافی بودن داشتم نسبت به توصیفم ازش! آستانه رضایتم رو جا به جا کرده خلاصه.

امروز سر کلاس، یادم نیست به چی رسیدیم که برگشت گفت آره انقد بدم میاد از اینایی که اول صب میان تو گروها پیام می‌ذارن صبح دل انگیز پاییزی تون بخیر و چقد زندگی زیباست و لبخند فراموش نشه و فلان، اصن همینارو که آدم می‌بینه که همه ش می‌خوان بگن همه چی خوبه و زندگی زیبائه و اینا، بیشتر حالش بد می‌شه. چیه این زندگی؟ گگگه تو این زندگی :)))

جمله اخرو خیلی غلیظ ادا کرد. نمی‌تونم منتقل کنم حسشو :(

و چقد فهمیدمش!