life is bigger than you

این بند 2 روز بعد پاک شد. خلاصه ش این بود که گوشیم رو تحریم کردم و 1 هفته س ندیدمش.

از 31 شهریور بگم که 4 صب پاشدم رفتم کوه. سر راه دیبارم برداشتم. سر ناهار دل آرا هم ملحق شد. رفتیم شهربازی :| بسته بود :| رفتیم پیست دوچرخه، دل آرا نصف پیست رو دنبال من و دیبا راه اومد چون بلد نبود دوچرخه برونه و اونجا هم خلوت بود نمی‌خواست تنها بشینه. هاهاها :دی :-شیطان. بعدش دوباره رفتیم شهربازی. یه چیزی سوار شدیم به اسم سقوط ازاد، هر وقت یادم میاد حس کابوس دارم بهش =)) ینی باورم نمی‌شه واقعا سوار شدم اونو. خدایا :| از ارتفاع 85 متری ولت کنن پایین؟؟؟ =| اپیلاسیون شدیم خلاصه. تو شهربازی فهمیدم از مردن نمی‌ترسم، از نمردن می‌ترسم =)) ینی ترجیح می دم بمیرم تا این که تا اخر عمر فلج شم. منطقیه دیگه. حداقل الان هست. خلاصه. شبم رفتیم خونه دل آرا. طبق آمار گوشیم (رحمت الله علیه) 25 کیلومتر راه رفتیم اون روز. تا سه روز بعد هر قدمم یک آه و ناله در پی داشت.

از اول مهر بگم که تنها پوینت مثبتش "آخرین" بودنش بود. همههه اومده بودن مدرسه. ینی اونایی که دوره بودن هم. حتی ساحل هم نشسته بود سر کلاس. حس عجیبی بود. حتی عجیب بودنش هم عجیب بود. من که می دونستم کاملا ممکنه این صحنه رو ببینم. و سر این کلاس با این ادما بشینم. ولی خدایی نه همه شون! شاید هیچ وقت واقعا نپذیرفته بودمش. شایدم اگه خودم رفته بودم دوره، این حس رو نداشتم. لعنتی. یک نفر، یک نفر رو پیدا نمی کنم که شرایط این مسیر سه ساله م رو بدونه یا بشه بهش گفت، و برام روشن کنه نقاط مبهمشو. بدون این که طرفِ کسی رو بگیره. بدون این که خودش رو خالی کنه با حرفاش. واقعا جواب داشته باشه برا سوالام. یکی تو مایه های اقای اسدی، ولی اقای اسدی نه! چون...

پوف. باز داری به قهقهرا می ری. (این یه نوع استقرا نبود؟ :/ :-")

دلیلش رو می دونی دیگه. بپذیر. رها کن.

life is bigger

.than this

می خواستم کل این بند اخر رو پاک کنم، فکرای منفی و بعضا چرندمو حداقل ثبت نکنم، و جاش این شعرو بنویسم:

چون نیست ز هرچه هست جز باد به دست       چون هست به هرچه هست، نقصان و شکست

انگار که هرچه هست، در عالم نیست       پندار که هرچه نیست، در عالم هست     

ولی نکردم. کار غلط رو انجام دادم. چیز جدیدی نیست که.