میلِ رفتن

دلم می‌خواست شهریور رو تعطیل می‌کردم و می‌رفتم سفر. خب حداقل یه هفته‌ش رو. و ترجیحا تنهایی. یا با یه(سری) ادم جدید. قطعا باید یه بار تجربه کنم سفر تنهایی رو. یه بارِ نه چندان دور. تا امروز چند ماه بود که به نظرم ارامش‌بخش ترین چیزی بود که می‌تونست حالمو یه جورِ دیگه ای خوب کنه. ولی امروز که داشتم بهش فک می‌کردم ترسیدم که اگه شیشصد کیلومتر دورتر از خونه، حوصله‌م شروع کرد به سر رفتن چی! ینی اونقدی که فک می‌کردم برام جذاب نبود... این شد که به فکر یه همسفر افتادم. ولی واقعا ایده ای ندارم کی حاضر می‌شه همچین کاری کنه باهام :)) حداقل در این برهه زمانی. واقعا خدا باید از آسمون بفرستدت.
در همین حین یه لیستم درست کردم از جاهایی که می‌خوام برم. حتی اگه هیییچ مشکل سیاسی و اجتماعی و عوارض خروج از کشور و دلار و کوفت و زهرماری هم وجود نداشت من ترجیح می‌دادم از ایران شروع کنم گشت و گذارمو.

اولین نسخه لیست که امروز نوشتم اینه. قطعا به‌روز می‌شه تو پستای بعدی.

- هرچی کوه و کمره که رواله برا کوهنوردی.
از کوهای دم دست تهران خسته شدم. توچال و دربند اینا منظورمه. کاش جایی غیر از دماوند می‌شناختم ._. و کاش یه سری آشنای این کاره داشتم .___. قطعا بابا بلده جاشو ولی خب به گروهی نیاز دارم که بشه همراه شد باهاش.
- دریاچه گهر، تنگه شیرز، کلن سرسبزیاش : لرستان
- هرمز. مگه کلش چقده!
- تنگه چاه‌کوه : قشم
- اون منطقه اطراف ارامگاه خالد نبی : فک کنم نزدیک گنبدکاووس بود. دم مرز. عکساش واقعننن جذابن. نمی‌دونم چقد شبیه‌شون خواهد بود.
- چابهار، دَرَک( اسم شهره!)، و کلن اون حوالی : سیستان و بلوچستان

- فیلبند!

در وهله اول هم تجهیزاتمو باید کامل کنم برا طبیعت گردی و کمپینگ. کیسه خواب مثلا :-؟
وسایل کمپینگ بابا رو هم فک‌ کنم بشه حساب کرد روش. ولی برا تنهایی رفتن قطعا از شهرا شروع می‌کنم تا طبیعت. شیراز مثلا. یا اصفهان. کاش دوستی اشنایی چیزی بود می‌شد رفت اونجا دیدش. از وقتی فهمیدم تو ایرانم هاستل داریم از لحاظ شب کجا خوابیدن خیالم راحت شد. ولی هنوزم مطمئن نیستم خانواده چه ری‌اکشنی خواهند داشت وقتی ببینن واقعا دارم می‌رم. تا حالا یکی دو بار مطرح کردم و این‌جوری بودن که حالا چرا تنها!

چون یه آرامشی داره که لازم دارم. یه جورِ دیگه ای حال می‌ده اصن. و چون آدمی نمی‌شناسم در حال حاضر که دلم بخواد باهاش همسفر شم. و متقابل باشه این قضیه.