random15

"من از نگاه کلاغی که رفت، فهمیدم

که سرنوشت درختان باغمان تبر است."

واقعنم تبر بود.

همه چیز می‌گفت ناامید شو و نمی‌شدم. آدمِ ول کردن نبودم. رفیق نیمه‌راه و اینا. حتی اگه طرفم آدمیزاد نباشه.

کارِ ناتموم زحمتشم که نباشه فکرش هست. 

ادامه دادم.

- تک‌تک حس‌های مزخرفی که ایگنور کردم، تا جای ممکن برطرف کردم و ادامه دادم -

و نبود، نشد.

و هنوزم گنگه که چرا.

هنوزم منتظر جوابمَم.

و ته دلم این ترس مونده که از جای تکراری بخورم و نفهمم.

_

یه چیزی تو من می‌لنگه !

#کامممفیوزد