پوینت آو لایف - تئوری دوم

در راستای حرف دیروز ی‌.خ. ، یاد یه پست از م.ن. افتادم که تو اینستاش دیده بودم. می‌گفت اهداف دو مدلن، درونی و بیرونی. هدفای درونی مال خود ادمن، پایدارن، ولی هدفای بیرونی نه، همین که بهشون می‌رسی، از دستشون می‌دی. ینی چی؟ ینی مثلا تو هدف می‌ذاری پولاتو جمع کنی ماشین بخری، بعد یه سال جمع می‌شه و می‌خری. از فردای اون روز، دیگه با انگیزه پول جمع کردن و ماشین خریدن نمی‌تونی بری سر کار. یه چیز گنده‌تر رو می‌ذاری هدف بعدیت و با اون ادامه می‌دی، کلا دنبال نداشته هاتی، و وقتی که به دست میان، سریع می‌ری سراغ بعدی، به مرور قبلیارو از دست می‌دی. ته نداره. هرچی جلوتر می‌ری هدفاتم گنده‌تر می‌شن و کارت سخت تر می‌‌شه برا راضی نگه داشتن خودت.
تو هدف درونی، تو مثلا تصمیم می‌گیری تا یه سال بعد، آدم آروم‌تری باشی، کمتر عصبانی شی، خودتو کنترل کنی. خب وقتی کلی زور می‌زنی و رو خودت کار می‌کنی و نهایتا بهش می‌رسی، از اون به بعد تو یه ادم سالم‌تر، با روابط اجتماعی قوی‌تر و باکیفیت‌تری و این تو وجود تو می‌مونه. به قبلیا اضافه می‌شه، چیزی از دست نمی‌ره. مجموعه ای از داشته هاتی، نه نداشته ها.
تهش هم می‌گفت اصولا درونیا باید در الویت باشن، و بهتره هدف، داشتن حالِ خوب باشه تا داشتن خونه و ماشین و حساب بانکی و مادیات. که به نظرم باید تابلوترین فکت زندگی هر انسانی باشه :/ و نیست !


من نمی‌دونم چی درسته چی غلط. ولی نوشتنشون تا حدی به انبوه نظریه‌ها تو مغزم نظم می‌ده. مورد داشتیم به نتیجه هم رسیده. الانم به نظرم م.ن. و ی.خ. تقریبا دارن یه چیز می‌گن. ولی خب هنوز نمی‌تونم بگم به نتیجه رسیدم...